ΠΡΟΛΟΓΟΣ – ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Στην αρχή, δεν μπορούσα να το πιστέψω, στ’ αλήθεια. Να πειστώ από ένα σάιτ στο Ίντερνετ ότι στο ξεκίνημα του 21ου αιώνα υπάρχει ένα μέρος όπου πεντακόσιοι άνθρωποι εργάζονται σε καθημερινή βάση, αλλά δεν πληρώνονται. Ένα μέρος όπου οι κάτοικοι μοιράζονται τα ρούχα τους. Μοιράζονται τα αυτοκίνητά τους. Τρώνε όλοι μαζί, σε κοινή τραπεζαρία, τρεις φορές την ημέρα. Δεν επιτρέπεται να χρησιμοποιήσουν κανονικά λεφτά, αλλά πλαστικά χαρτονομίσματα, τύπου «Μονόπολη», για να αγοράσουν αφρόλουτρο και οδοντόπαστα. Όπου τα παιδιά αποχωρίζονται τους γονείς τους λίγες εβδομάδες μετά τη γέννησή τους και ζουν μαζί στα «Σπίτια των Παιδιών» μέχρι να γίνουν 18 χρονών. Ένα μέρος όπου κανείς δεν έχει ιδιοκτησία, χρήματα ή προσωπικά υπάρχοντα, αλλά το απόγευμα χαλαρώνει στην πισίνα και μετά απολαμβάνει τα καλύτερα και πιο υγιεινά γεύματα που η χώρα έχει να προσφέρει.

Μαζί με την μέλλουσα σύζυγό μου, τη Ρενάτα, αποφασίσαμε να πάμε στο Ισραήλ και να επισκεφτούμε μερικά κιμπουτσίμ (ο πληθυντικός του κιμπούτς), για να δούμε πως κάτι τέτοιο μπορεί να «δουλέψει», τη στιγμή που η καταναλωτική κοινωνία βρίσκεται στο απόγειό της και κυριαρχεί σε όλο τον πλανήτη, δημιουργώντας νέες «ανάγκες» για τον καθένα, κάθε μέρα που περνάει.

Μέχρι τώρα, σχεδόν ενάμιση μήνα από τη μέρα που ξεκίνησα από το Κιμπούτς Λαχάβ, στην έρημο Νέγκεβ, κοντά στην Μπερσέβα, και μέχρι σήμερα που μόλις «μετακόμισα» στο Γιοτβατά, κοντά στο Ειλάτ, είδα πολύ ενδιαφέροντα πράγματα και έζησα πολλές καταπληκτικές εμπειρίες. Συζήτησα επί μακρόν με ανθρώπους που ζουν εκεί, όπως επιστήμονες, πολιτικούς, αγρότες, δημοσιογράφους, εργάτες, ή απλά πρωτοπόρους του θεσμού, οι οποίοι έχτισαν στην αρχή ένα ξύλινο εστιατόριο, τη δεκαετία του ‘50, κυριολεκτικά στη μέση του πουθενά. Οικογένειες της μεσαίας τάξης με παιδιά που σπουδάζουν, νέα ζευγάρια με μωρά, ακόμα και με έφηβους ή και νέους της γενιάς μου, που προσπαθούν, στη μέση των τριάντα τους, να προσδιορίσουν ποιοι είναι και ποιος είναι ο σκοπός τους στη ζωή.

Σ’ αυτό ανοικτό βήμα διαλόγου, θα ήθελα να μοιραστώ εμπειρίες με άλλους ανθρώπους που είχαν ή ζουν σήμερα την ίδια εμπειρία. Να ακούσω γνώμες για το θεσμό του κιμπούτς και ιδέες για το μέλλον του. Να ακούσω, ακόμα, τους ίδιους τους Κιμπούτσνικς (οι κάτοικοι των Κιμπούτς), των οποίων η πλειοψηφία (όπως διαπίστωσα μέχρι στιγμής), αποτελείται από συχνούς χρήστες του Διαδικτύου.

Σας ευχαριστώ που με διαβάζετε.

Αχιλλέας Πεκλάρης