Της Κορέας

Σήμερα είχαμε την εμφάνιση 8 νέων εθελοντών από την Νότιο Κορέα. Ήρθαν όλοι μαζί, ηλικίες 18 με 22, ντυμένοι με τα καλά τους και «μαζεμένοι», φοιτητές της Γεωπονικής. Χαμηλές φωνές, ντροπαλά βλέμματα, ευγενικές χειραψίες. Ελαφρώς «ψαρωμένοι». Ταξίδεψαν για ένα μήνα σε όλο το Ισραήλ και κατέληξαν εδώ για τις τελευταίες έξι εβδομάδες. Τυχεροί, αφού ήδη στο Γιοτβάτα υπάρχει εδώ και δύο μήνες ένας Κορεάτης εθελοντής, ο Γιούν – ήταν ο συγκάτοικός μου τον πρώτο μήνα, πριν μετακομίσω μαζί με τη Ρενάτα. Και θα τους δώσει tips & hints για το μέρος – τι «παίζει» και τι δεν «παίζει» εδώ.

Ο Γιούν, 24 χρονών είναι από τη Νότιο Κορέα. Μετά από ένα μήνα στο ίδιο δωμάτιο, είναι μάλλον απίθανο να θυμηθώ τον ήχο της φωνής του. Άριστα αγγλικά, «σπαστά» εβραϊκά, αλλά άφωνος. «Καλημέρα», «καλησπέρα» και μέχρι εκεί. Όχι ντροπαλός ή εσωστρεφής – έκανε καλή παρέα με τους τύπους από το Εκουαδόρ και γυρνούσε στο δωμάτιο 3 το πρωί, χόρευε στη ντίσκο, στις πλάκες πάντα μέσα. Τον ξέρουν όλοι στο Κιμπούτς. Σκυλί στην δουλειά στην τραπεζαρία όπου εργάζεται, πολύ καθαρός και τακτικός στο δωμάτιό μας, ενώ ότι και να του ζητήσεις, τσακίζεται πάντα να σε βοηθήσει. Απλά, ο Γιούν είναι ακραία λιγομίλητος. Η απάντήση του είναι πάντα όσες λέξεις χρειάζεται για να θεωρηθεί πλήρης. Το ίδιο και η κάθε δήλωσή του. Λακωνικός.

Μεγάλο «τσακάλι» στην τεχνολογία (μου έφτιαξε το λάπτοπ σε 20’, όταν σε άλλους πήρε εβδομάδες), δούλευε για ένα χρόνο στο Ι.Τ. business στην χώρα του. Πιστός χριστιανός, διαβάζει κάθε βράδυ ένα βιβλίο με τίτλο «Τον άρτον ημών τον επιούσιον» και στο dinning room πάντα κάνει διακριτικά την προσευχή του, πριν και μετά το φαγητό.

Δεν πίνει αλκοόλ, ούτε τίποτε άλλο που θα μπορούσε να διαταράξει το στάτους της εντελώς flat μακαριότητας του. Μια φορά τον είδα να εκνευρίζεται – όταν κάποιος πήρε από το συρτάρι του ένα κοινόχρηστο κλειδί, χωρίς να τον ρωτήσει. Το μόνο που είπε ήταν «aaah, ze lo beseder!» (στα εβραϊκά σημαίνει «ααα, όχι εντάξει αυτό!») – α, και δεν χαμογελούσε, όπως συνήθως. Ναι, ήταν πραγματικά τσατισμένος, αλλά αυτός είναι ο τρόπος του. Δεν πρέπει να έχει ουρλιάξει ποτέ στη ζωή του.

(Ναι, ξέρω ότι με βρίζεται όλοι – αυτός ήταν ο ΙΔΑΝΙΚΟΣ συγκατοικός μου για ένα μήνα, ο Γιούν. Μέχρι πριν μια εβδομάδα, όμως, γιατί τώρα μένω με την Ρενάτα και έχω γίνει εγώ ο λιγομίλητος, ο εργατικός και ο πειθαρχημένος…).

Γνώρισα άλλον έναν Κορεάτη, στο Λαχάβ, τον Τσάνγκ, 25 χρονών. Ίδια φάση – λιγομίλητος, χαμογελαστός, ευγενικός, εργατικός. Την πρώτη φορά που τον είδα, με την «αφέλεια ενός ξένου», τον ρώτησα, για να τον «πικάρω», αν είναι από τη Βόρειο ή από τη Νότιο Κορέα – μισούνται μεταξύ τους. Το ύφος του σοβάρεψε και μου είπε: «Από τη Νότια, φυσικά. Έχεις γνωρίσει ποτέ κανέναν από τη Βόρεια;» – χα! Μετά, μου έδειξε κάτι φοβερές φωτογραφίες από ένα δυτικού τύπου posh παραθαλάσσιο τουριστικό θέρετρο, μου είπε ότι είναι η πόλη του και με κάλεσε για διακοπές. Του είπα ότι θα πάω.

Οι οκτώ σημερινοί φαίνονται κάπως πιο ζωηροί, είναι και πιο πιτσιρίκια, φοιτητές, μες στο χαβαλέ. Τρία κορίτσια και πέντε αγόρια. Το εντυπωσιακό είναι ότι αποφάσισαν ομόφωνα, κατά την ώρα του γεύματος, μαζί με τον Γιουν, ότι στο Κιμπούτς θα μιλάνε Κορεάτικα μόνο στα δωμάτιά τους, όταν είναι μόνοι και όλες τις άλλες ώρες, ακόμα κι αν δεν είναι κανένας μη Κορεάτης μπροστά, θα μιλάνε μόνο αγγλικά. Η πλάκα είναι ότι θα το τηρήσουν απαρέγκλιτα για όσο θα μείνουν εδώ – και θα είναι ένα άριστο crash course για τα αγγλικά τους.

Όλοι είναι χαρούμενοι εδώ – ο μέσος Κορεάτης είναι ευγενικός, εργατικός, ήσυχος και πάνω απ’ όλα δείχνει να σέβεται τα αυτονόητα και τους γύρω του, να έχει ηθικές αρχές που δεν παραβαίνει ποτέ, να «δένει» καλά με το περιβάλλον. Κάποιος θα έλεγε: «Έχεις γνωρίσει μόνο μεμονωμένους, κάτσε να τους δεις και πως λειτουργούν όταν είναι σε μια μεγάλη ομάδα». Μπα, δεν «παίζει». Αν διαψευστώ, δεσμεύομαι να αυτό-μαστιγωθώ δημόσια στο blog! Αλλά, είπαμε, δεν «παίζει»…

Υ.Γ.1: Κάντε την αναγωγή με 8 Έλληνες φοιτητές της Γεωπονικής, που θα μιλάνε όλοι μαζί μόνο ελληνικά στην τραπεζαρία, θα είναι very loud σε όλες τις εκδηλώσεις τους, θα λουφάρουν στη δουλειά, θα γίνονται ντίρλα κάθε μέρα και δεν θα ξυπνάνε το πρωί κοκ.. Μήπως είμαι υπερβολικός; Μπορεί. Πάντως, οι latinos που είναι εδώ – Εκουαδόρ, Μεξικό, Αργεντινή – κάπως έτσι είναι…

Υ.Γ.2: Ρώτησα τη Βούλα, μια Κύπρια με 4 τέσσερα παιδιά, που έχει παντρευτεί έναν Κιμπούτσνικ και ζει εδώ πολλά χρόνια, αν έχει έρθει Έλληνας ή Έλληνες στο Γιοτβάτα. «Μπα, όχι» μου είπε «Ποτέ. Ο πρώτος είσαι…». Η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία 40 χρόνια που τα κιμπούτς λειτουργούν με εθελοντές, οι Έλληνες που έχουν έρθει μετριούνται στα δάκτυλα του ενός χεριού…

Υ.Γ.3: Γιατί, άραγε; Το ψάχνω και θα σας πω σε λίγες μέρες, αναλυτικά, τι πιστεύω – θα αγγίξουμε βαθιά το θέμα αν θα μπορούσαν να «παίξουν» Έλληνες σε ένα κιμπούτς και πως θα ήταν η εμπειρία.